Vertel nooit wat jij wilt vertellen.

Luister!

Veel ondernemers, die ik tegenkom, doen nog niks met social media. Dus luisteren ze niet. Een gemiste kans!

Ondernemers worden vaak besproken op de verschillende media, maar zijn zich dat niet bewust. Ik begrijp dat niet. Als je weet wat je klant zegt, kun je daar op inspelen. Dus waarom niet je oor te luister leggen?

Leer je klanten kennen en luister naar wat ze zeggen. Haal ze je zaak binnen. Nodig ze uit. Verleid ze.

Twee weken geleden gaf ik een presentatie voor een groep ondernemers, waaronder een manager van een restaurant. Het restaurant had ik vooraf opgezocht op Foursquare. Ik liet zien wat klanten van het restaurant over hen meldden. Dat bleek een grote verrassing.
De manager had nog nooit van Foursquare gehoord.

Ok, Foursquare is ook wat minder bekend. Maar twitter dan? Waarom dat middel niet inzetten? Wedden dat je je je netwerk uitbreidt met potentiële klanten! Wedden dat je van ze hoort wat ze willen en wat ze van jouw zaak vinden.
Wedden dat, als je daarop inspeelt, je meer mensen binnen krijgt? Probeer het eens! Het kost niks.

Een mooi voorbeeld zijn de zaken Peek & Van Beurden en Potten & Pannen, in Utrecht. Niet alleen op Foursquare zijn deze ondernemers actief, maar ook op Twitter. 

Gisteren las ik op Twitter dat klanten bij “Peek” een mooie fles Lambrusco kregen bij aanschaf van een Pizza Oven van Potten & Pannen. Kost zo’n actie veel tijd? Nee.

Kost het veel geld? Nee.

Levert het wat op? Ja!

Beide zaken hadden weer een mooie dag. Er werden Pizza Ovens verkocht. Soms werd alleen wat pizza geproefd en een fles Lambrusco gekocht. Maar beide zaken hadden weer even de aandacht van en voor (!) de klant. Op een postieve manier.

Gewoon, omdat ze zich verdiept hebben in Social Media en er slim gebruik van maken.
Welke mooie winkel in Utrecht volgt?

Het spreekt voor zich dat Socialoque graag adviseert bij de inzet van social media, of uw account zelfs voor u overneemt.
Just tweet!

Er was eens een bedrijf, dat eiste, dat je op kantoor aanwezig was om daar je werk te verrichten.

Heel flexibel hoor. Je mocht klokken, dus als je later kwam, kon de baas dat precies zien. Dus was het niet erg; je haalde je die uren gewoon een keer in.

Wat je precies deed? Output? Targets? Dat maakte niet zo uit. Aanwezigheid was het gouden woord. Het mooie was, dat als je langer op kantoor aanwezig was, je daarvoor beloond werd. Dan klokte je namelijk later uit en bouwde lekker extra verlofuurtjes op. Tof, toch?

Output? Nee, joh. Gewoon, Aanwezig zijn. Dat werd netjes gecontroleerd. Dus iedereen werkte naar behoren. Soms was het wel moeilijk om de verplichte uren op kantoor aanwezig te zijn. Thuis het werk afmaken mocht niet. Werken doe je immers op kantoor. Zichtbaar en controleerbaar.

En dus hoorde je medewerkers ’s ochtends tegen elkaar zeggen ” ik moet vandaag 8,5 uur”. Wat ze gingen doen, was niet onderwerp van gesprek. Aanwezig zijn!
Gehaaste ouders, gingen extra hard fietsend naar kantoor om er maar vroeg te zijn en aan de verplichte uurtjes op de klok te komen. Niemand maakte zich zorgen over het werk, dat af moest. Wel over de uren, die op kantoor gemaakt moesten.

Thuiswerken, het nieuwe werken, het was allemaal onzin van onrealistische managers; te goed van vertrouwen. Medewerkers zelf laten bepalen wanneer ze werken en w√°√°r; dat kan niet! Dan gaan ze op terrasjes zitten, of de was doen. Teveel vrijheid, zonder controle kunnen mensen niet aan. Mensen zijn niet te vertrouwen, toch? En managers kunnen niet managen.

Ik stikte daar.

Wat, als je mensen wel durft vertrouwen? Zijn al die managers die het nieuwe werken omarmen onrealistische dwazen? Is een man als Ricardo Semler slechts een dromer? Een slecht zakenman?
I think not.

Is Semler een dwaas?

From the cradle to the grave; a job for life. Not anymore!

Als je bij Philips ging werken, bij Shell, of bij een woningcorporatie zat je tot je pensioen veilig. Lekker blijven zitten waar je zit. Je had immers een baan. Internet en LinkedIn bestond niet eens. Een (bijgewerkt) C.V. nergens voor nodig.

In sommige branches lijkt deze houding nog onveranderd. In de woningcorporatie branche is het niet raar om een 10, 15, of zelfs 25 jarig jubileum te vieren. De salarissen zijn goed, het werk bekend en op targets wordt nauwelijks gelet. Jezelf ontwikkelen, C.V. building niet nodig. Dat is voor die carrière jagers. Lekker blijven zitten waar je zit.

Vanaf 1 januari 2010 kregen medewerkers van woningbouwcorporaties een individueel loopbaanbudget. Simpel gezegd kwam dit neer op een budget van ‚Ǩ 4500 (!) per medewerker, te besteden aan zijn of haar ontwikkeling. Het doel hiervan was de mobiliteit van deze medewerkers te bevorderen. Mobiliteit binnen de sector of zelfs de sector uit. HRM managers waren hier enorm druk mee. De budgetten moesten administratief verwerkt worden. En de raarste studieverzoeken; een golfvaardigheidsbewijs halen of een cursus “sleutelen aan oldtimers” behandeld. Geen grap!

Uiteraard werden de cursussen, die door de fiscus zouden worden aangemerkt als hobbymatig, afgewezen. Maar er waren veel twijfelgevallen en dus kostte dit veel tijd. Uiteindelijk wordt er vooral door 55+ers (en dat zijn er veel in die sector!) gebruik gemaakt van dit loopbaanbudget. Zij kopen lekker seniorendagen van dit budget. Geen studie, geen ontwikkeling, geen mobiliteit. Lekker blijven zitten.

Inmiddels weet een Philips medewerker, dat hij niet perse tot zijn pensioen veilig zit. De verhuizing van Eindhoven naar Amsterdam (ooit ondenkbaar) was een memorabele verstoring van het veilige bekende. Shell medewerkers hebben ook mee mogen maken, dat ze op hun eigen baan moesten solliciteren.

Woningcorporaties worden steeds meer geplaagd door overheidsmaatregelen. De zakken geld worden kleiner. Achterover leunen, “want mensen blijven toch wel huren”, kan niet meer. Er moet effici√´nter gewerkt worden, slimmer, harder. Er wordt gefuseerd. En er verdwijnen arbeidsplaatsen. Ook in 2013. Lekker in beweging komen dus!

Ooit over een goed C.V. nagedacht? Ben jij te vinden op LinkedIn? Als ik een euro kreeg voor elke corporatiemedewerker, die niet te vinden is op LinkedIn, kon ik een erg mooi feestje geven.
Tijd om te bewegen, tijd om je te ontwikkelen. En als je dat doet; doe het zichtbaar.

Get out there!

Weet je niet hoe? Ik adviseer je graag.

 

Iedereen wil scoren. Toch? Dus wil je op je zakelijke pagina veel likes. Dan ben je succesvol.
Of niet?

Ik ergerde me vorige week aan een stroom van irritante posts op Facebook. De een met een nog zieliger verhaal dan de andere; zieke kinderen, kids die een puppy wilden, etc. En het enige dat nodig was om te helpen, was mijn like. Dat verhaal van die puppy vond ik nog wel geestig, maar na een paar dagen was ik die om “likes” smekende posts echt zat.

Onzeker hoe mijn kritiek zou vallen, postte ik een bericht op Facebook waarin ik aangaf me gek te ergeren aan die imbeciele posts met vragen om likes. Tot mijn verbazing oogstte mijn post veel likes en vooral interactie. Facebook-vriend, Stefan Noordhoek, was zo attent mij erop te wijzen dat achter veel “like-acties” malafide bedrijven schuil gaan, uit op puur winstbejag. Door een like te geven, wordt dus meestal geenszins een kind gered of aan een schattige puppy geholpen. Niet verkeerd om je te realiseren.

Een dag later bedacht ik een klein grapje. Ik postte een foto van mijn twee schattige dochters die om likes voor “Socialoque” vroegen. Ze zouden dan van hun moeder een enorme reep chocolade krijgen.
Schaamteloze uitbuiting?
Ach.

Het gevolg van deze “actie met een knipoog” was een aantal likes voor de Socialoque Facebook pagina, maar vooral enorm veel likes voor de post zelf en geweldig gestegen viraliteit. Niet een enorme stijging van likes voor mijn Facebook pagina zelf. ¬†Was mijn actie dus mislukt? Ik bezocht vervolgens “de Webwinkel Vakdagen” en zocht vooral informatie en inspiratie over Facebook en hoe dit commercieel in te zetten. Precies een dag na¬†mijn Facebook actie sprak Arthur Hoogeveen, manager bij “info.nl” daar. ¬†

Ik stelde hem de vraag of mijn actie mislukt was. Ik had immers niet het aantal likes voor de FB pagina zelf weten te “scoren”. Het antwoord bleek eigenlijk uit zijn hele verhaal en ook uit dat van andere Facebook “goeroes”.

Het gaat om de interactie! Je kunt wel een mooie actie bedenken en likes scoren, maar veel mensen komen na een like niet meer terug. Bovendien kun je likes gewoon kopen!

Evenals vrienden, zie je fans graag terugkomen. Je wil interactie en blijvend contact; een enorme viraliteit. Veel mensen die over je actie praten is dus een mooi resultaat.

Mijn kinderen zal ik vorstelijk belonen met een “huge bar of chocola” en ik blijf contact zoeken en houden met mijn fans. Omdat dat werkt en omdat ik dat leuk vind.

Een echte fan kóóp je niet.