Ik stuiterde al een week bij het vooruitzicht aan ons bezoek aan Inter Scaldes. En ik stuiterde na afloop. Van aankomst, tot afscheid was alles àf.

In het donker reden we Kruiningen binnen, het terrein van Inter Scaldes op. We werden meteen gespot. Een aardige jongedame wees ons waar we onze auto mochten parkeren. Het was vol, maar er was nog een plekje tegen het pand.
Goede timing en correcte service.

We werden meteen naar onze kamer begeleid. Suite is een beter woord. Mijn woonkamer is kleiner. Liefst was ik meteen in het bubbelbad gedoken, maar het was al 8 uur en onze magen knorden.

Op naar het restaurant voor een prachtige tafel aan het raam. Ook daar klopte alles. Meteen iemand aan onze tafel. Aandacht, en een bubbeltje in ons glas. We nemen meestal een wijn arrangement, maar ik bestudeer toch altijd graag even de wijnkaart. Best wat biologische wijnen, viel mij op. Geen Nederlandse producten, maar wel een mooie Engelse wijn op de kaart. Mijn Britse hart maakte een sprongetje. 

De amuses, die volgden waren buitenaards. Kunst voor het oog en orgastisch voor de smaakpapillen. Spijs en drank, zoals God bedoeld heeft. Maar daar was ik niet het meest van onder de indruk.

Sommeliers staan bij mij hoog in achting. Wat een vakkennis; wat een prachtberoep. En de wijnkaart bij Inter Scaldes is geen wijnkaart, maar een dikke bijbel! Toepasselijk ook in een zeer kerkelijk gebied. Vermakelijk was ook de anekdote van de sommelier over de lokale boer die zijn land niet had willen verkopen, omdat er dan (ook) op zondag door Inter Scaldes gebruik van zou worden gemaakt als heli-landplaats. Op zondag mag immers niet gewerkt worden!
Dan maar geen kapitaal op de bank.

In deze manoir wordt snoeihard gewerkt door een team gemotiveerde horeca-tijgers, waar je als klant blij van wordt. Natuurlijk kun je niet elke dag of week in een gelegenheid als deze eten, maar liever 1 keer zo, dan 4 keer in een gelegenheid waar liefdeloos en ongeïnteresseerd gewerkt wordt. Voedsel is meer dan een noodzakelijke brandstof.
Uit eten gaan is een beleving! En bij Inter Scaldes snappen ze dat.

Gastvrouw Claudia is warm en maakt echt tijd voor een gesprek. Ze had vrij rap door, dat wij levensgenieters zijn en tipte ons ook eens bij Het Gebaar, in Antwerpen te gaan eten. Vooral de patisserie is een aanrader, aldus deze kenner.
U snapt waar wij binnenkort heen gaan.

Indrukwekkend was de toelichting over het wijngebied en de druifsoorten bij elke fles en eveneens onder de indruk waren we van de kaastrolley die gepresenteerd werd met liefde en kennis, door een jongeman, die heel eerlijk toegaf eigenlijk geen kaas te lusten. Evengoed presenteerde hij met kennis en passie.

Zo teleurgesteld als mijn partner en ik De Saffraan onlangs verlieten, zo blij verlieten wij Inter Scaldes. Wat een vakmensen. Wat een service en dus: wat een feest!

Het enige, dat ik jammer vind, is dat @Interscaldes weinig actief is op Social Media. Onze enthousiaste tweets werden wel door hen geretweet, maar actief twitteren doen ze niet.
Ik was er niet zakelijk en heb dus geen visitekaartje achtergelaten. Gemiste kans?

Sinds 5, of 6 jaar zit ik in de redactie van de schoolkrant van de OBS Tuindorp. Een van mijn vaste stukken is “Trends op het schoolplein”. Dit jaar stap ik uit de redactie. Mijn jongste zwaait bijna af. En ik merk, dat ik ook al afscheid neem. Dit wordt een van mijn laatste stukjes:

Trends op het schoolplein

Snowboots? Sleeën? Mobieltjes in de sneeuw?

Mensen, ik weet het niet. Mijn oudste is brugpieper en mijn jongste zit in groep 8. En dan kom je niet meer op het schoolplein. Heel soms om mijn groep 8’er op te halen. En zeker als dat met de auto gebeurt, word ik met gejuich ontvangen. Heel even sta ik dan op het plein. Een beetje ongemakkelijk.
De groep ouders die ik ken, wordt steeds kleiner. Ook ik begin afscheid te nemen van de OBS.

Naar school brengen hoeft ook niet meer. Behalve als er iets zwaars meegenomen moet worden. Vanmorgen fietste ik weer eens helemaal mee. Tot het schoolplein.

Het laatste stukje had ik vooral zicht op de rug van mijn Benjamin. Ze mompelde waarschuwend: “dag mamma”. Dat was het teken: NIET helemaal meekomen tot school.

Vriendinnen stonden al opgesteld bij de schommels. Haar welkomstcomité. Ook hun blikken zijn veranderd. Moeders zijn niet cool en horen niet op het schoolplein thuis. We zijn niet meer nodig om tekeningen en schooltassen in ontvangst te nemen en met een kleverige knuist in de moederhand naar huis te wandelen voor een boterham.
Dat is voorbij.

Op zoek naar een nieuwe trend dan maar.
Maar niet meer op het schoolplein.