Heb jij ballen?
Er was eens een bedrijf, dat eiste, dat je op kantoor aanwezig was om daar je werk te verrichten.
Heel flexibel hoor. Je mocht klokken, dus als je later kwam, kon de baas dat precies zien. Dus was het niet erg; je haalde je die uren gewoon een keer in.
Wat je precies deed? Output? Targets? Dat maakte niet zo uit. Aanwezigheid was het gouden woord. Het mooie was, dat als je langer op kantoor aanwezig was, je daarvoor beloond werd. Dan klokte je namelijk later uit en bouwde lekker extra verlofuurtjes op. Tof, toch?
Output? Nee, joh. Gewoon, Aanwezig zijn. Dat werd netjes gecontroleerd. Dus iedereen werkte naar behoren. Soms was het wel moeilijk om de verplichte uren op kantoor aanwezig te zijn. Thuis het werk afmaken mocht niet. Werken doe je immers op kantoor. Zichtbaar en controleerbaar.
En dus hoorde je medewerkers ’s ochtends tegen elkaar zeggen ” ik moet vandaag 8,5 uur”. Wat ze gingen doen, was niet onderwerp van gesprek. Aanwezig zijn!
Gehaaste ouders, gingen extra hard fietsend naar kantoor om er maar vroeg te zijn en aan de verplichte uurtjes op de klok te komen. Niemand maakte zich zorgen over het werk, dat af moest. Wel over de uren, die op kantoor gemaakt moesten.
Thuiswerken, het nieuwe werken, het was allemaal onzin van onrealistische managers; te goed van vertrouwen. Medewerkers zelf laten bepalen wanneer ze werken en w√°√°r; dat kan niet! Dan gaan ze op terrasjes zitten, of de was doen. Teveel vrijheid, zonder controle kunnen mensen niet aan. Mensen zijn niet te vertrouwen, toch? En managers kunnen niet managen.
Ik stikte daar.
Wat, als je mensen wel durft vertrouwen? Zijn al die managers die het nieuwe werken omarmen onrealistische dwazen? Is een man als Ricardo Semler slechts een dromer? Een slecht zakenman?
I think not.